Bir gün, aslan geziye çıkmış. Bir süre ormanda gezdikten sonra, biraz da ırmak kenarında dolaşmak istemiş. Irmağa doğru giderken, küçük bir göl görmüş. Tam bu sırada kulaklarını tırmalayan bir sesle irkilmiş.
Acaba, bu neyin nesiymiş? Bu kadar yüksek sesin kocaman bir hayvana ait olduğunu sanmış. Göle doğru biraz daha yürümüş. Sesin sahibini gözleriyle görmek istemiş. Ses, giderek yükseliyormuş. Fakat aslan, her hangi bir saldırıya karşı hazırlıklıymış. Bu arada ses kesilmiş.
Aslan, gölün tam kenarına varmış. Sazların arasına burnunu sokarak, koku almaya çalışmış. Böylece etrafı araştırırken bir de bakmış ki bir kurbağa... Aslan:
- Vay küçük kurbağa vay! Küçücük boyunla böyle bir sesi nasıl çıkarıyorsun, diye çıkışmış.
Kurbağa:
- Gücümün ne olduğun dağ-taş işitsin, diye şöyle bir bağırayım dedim.
Aslan, öfkelenmiş:
- Akılsız yaratık, sen haddini bilmez biriymişsin. Kurbağa, işin ciddiyetini hala anlayamamış:
- Ey büyüklüğü ile övünen aslan! Yine bağırırım...
Ormanlar kralının sabrı taşmış. Zavallı kurbağayı, pençesi ile tuttuğu gibi uzaklara fırlatmış. Böylece kurbağa, kendini boyundan büyük göstermenin cezasını canıyla ödemiş...
(Alman Masalı)
