El bebek gül bebek büyümedim, bir eli yağda bir eli balda olanlardan da değildim ailemle, mütevazi bir sokakta mahallede 33 yaşında ölen bir babadan yetim 4 çocuklu aile içinde vede sokaklarda buyümüş biri idim bu ilde.
4 kardeş, bir anne, bir muhteşem cici anne ile kimseye muhtaç olmadan içimizdeki acı ile büyüyen insanlardık.
Sırça köşkte, yalıda değil Şarkiye’de..
Sokaklarda, okul önlerinde, arsalarda, deniz kıyılarında hayata koşmuş biriyim.
Acısı olanlar gibi, o acıları yaşadım, mutlu olanlar kadarda mutlu olabilmeyi öğrendim.
O yüzden sokaktaki o el açan, o çaresiz cocuklar ağlatır beni. Baba, dede öğretmen olarak.
Elini bana uzatana sırt dönmem ne varsa paylaşırım yıllarca, duaları yeter. Ne öğrendim ise sokaklarda ögrendim digerleri gibi.
O yüzden bilirim sokağı ben.
İsyanımı, hıncımı, elimdeki pilot kalemle hüznümde çizerek alırım 9 yaşımdan beri, o kalemle geçti ömrüm o kalemle konuşarak kağıtlar ile..
Önce biz sokaklarda, mahallemizde insanlık okuduk, sonra mektepte ilmi bilgileri. Yani önce insanlığın okulunu bitirdik.
Bu yollardaki aldığımız diploma asıl olan.
Bizdeki o sokakkardaki hayat asla devleti,okullardakine benzemeyen hayat.
Bugün ben de, çocuklarım da her nimetin kıymetini bilir, yaşarız.
O üstünde gezdiğimiz sokakların da çocuklarıyız, unutmayız.
Orada arkadaşlıkların, delikanlılıklarımızın, acı, tatlı günleri yatıyor.
Bu ülkeme eğitimde, sporda, hizmetimiz oldu şükür alnımız ak. Tam 50 yıl hizmet ettiğim bu vatan bizim sevdamız, ne mutlu Türküm diyebildiğimiz lüksümüz.
Ve sayesinde milket olabildigimiz muhteşem liderimiz Mustafa Kemal’imiz.
Vatan bırakan onların, mekanları cennet olsun.
Ve yüreği iyilik dolu her Orduluya da günaydın bu yetimden.
