9 Yaşımda babasız kaldım elini tutup gururla yürüyeceğim el olmadığından elimizi hep cebimizde ısıttım. Akşamda anamın o sıcak koynunda.
Biz elimiz cebimizde, derede gezen çocuklardık. O yüzden yürümemizde hep başımız önde gidenler olduk.
Ama asla terbiyemize biz kir leke sürdürenler asla olmadık.
Ne anamızın başını eğdik nede ailemize leke verdik. Sadece okuduk, topla dert ortağı olduk.
Kimsenin tavuğun kış demedik. Bugünde evlatlarımızla gurur duyuyoruz.
Para, hesap, servet ne mi derseniz, evlatlarınıza tertemiz bir hayat, aile bilgisi, miras olarak da bırakacağınız şeref.
Şükür.
