Ben şaşırdım bir an, döndü bana ve “kayıp edeceğini bile bile neden bu ligde mücadele ediyorsun” dedi. Öleceğini bile bile bunu bana söyleyen sanki fani değil.
O an onu bozmadım, bir bedenin uyuyamama sebebi o kafasındaki bin bir tilkinin dolaşması idi.
Eğer sen gerçekten hoca isen, bir hırsını, bir de el verdiğin takımı bu alandan soğutmayacaksın.
Bu alanın provası yok, ne yeniden oynanması mümkün ne de o anki ruh halini silmek.
Sadece yaşayacağın o 90 dakikalık an. Kimse canı isteyince ölemez ve bu Orduspor aşkı seni israftan alı koyamıyor.
Ki kulüpler madden her kuruşa muhtaçken, bu takımı yargılamadan önce, takımdaki oyuncularının kramponlarını giy de o zaman o sahaya çık ve herkesi o sahada yaşa ki,...
Beni , o sporcuları yargıla. Ben geç ihtiyarlarım bu alanda. Yoruldum, oysa daha yeni geçerken yarısını hayatımın. Kimseye muhtaç olmadım, o anamın, ananemin hakkını ödeyemem, nurda uyusunlar.
Kimse bu çıkarı için bizle dost oldu, yanaştı diyemez.
Ben samimi insanlar ile beraberce büyüdük boklu derede. Bizler hep samimi dostlar ile olduk. Hayatı ne yeniden yaşayabilirim, nede o günleri silebilirim.
Ve bugün bakıyorum o an dır yaşadıklarım. Herkesin de öyledir.
Biz bu alemde kiracının, dünyada bizde bir kirve ve çök büyük kır ve acıdır.
