Ben bu hayatta ne mi öğrendim, genç yaşta ölümünde göz yaşım ve akan gözlerimde babamın 35 yaşındaki naaşını, o musallada gördüm, anamin 30 yaşında 4 çocukla, en küçüğü 2 yaşında dul kalmasını, cici annemin bize bir kocaman yürek olduğunu, yenilginin ne meram bir şey olduğunu gördüm.
Çocuklar baba derken, ben muhteşem bir babanın hayalinde büyüdüm, o yüzden bütün çocuklara sahip çıkıp, onlara yüreğimi vereceğim dediğimde 8 yaşında Yalı Cami’nde tabutun başında idim.
Hayalim ögretmen olmak, çocuklara kul ve köle olmaktı, insanlara arkadaş, kardaş olmaktı becerebildiğimce oldum ve baba oldum, eş oldum, ögretmen oldum, spora atadım koca ömrümü, insanlara faydam olsun diye, dost, kardaş olmak için uğraştım.
Bir gün bile Ordu sevdamı bir şeye bir yere değişmedim.
Ne doğru ne yanlış bilmem de ben, tek bildiğim sadece Rabbime edilmekte, onu yaptım, bir tek dost bildiğime sarıldım.
Bugünde geçmişimden o değerlerin bana bıraktığı ismi ve soy ismi tertemiz bir yürekte saklamaya yemin ettim.
En büyük zenginliğim bu il, dostlarım, can bildiğim öğrencilerim, sporcularım ve ailem, sevdiğim kadın, başımı önüme eğmeyen evlatlarım.
Sağ olsunlar.
Ben Ordu olmaktan, bu ili, insanları sevmekten, kalem kalem onları zevkle çizmekten bıkmadan yaşlanıyorum...
Allah başımızı öne eğdirmesin.
Duam bu.
