Yusuf, dedi onlara, yapmayın kardeşlerim,
Öfkenizi çekecek, nasıl bir suç işledim?
Gördüğüm bir rüyaydı; ay, güneş secde etti,
Birden gerçek sanmıştım, uyanınca da gitti.
Bilirsiniz büyükler, hep küçükleri korur,
Ne kadar korur ise, o kadar büyük olur.
Benim babam Yakup’tur, Allah’ın Peygamberi,
Asker gibi evlatlar olmalı hizmet eri.
Habil olmak var iken, Kabil olmak yakışmaz,
Bu gözler bir birine ebediyen bakışmaz.
Sevgi; Allah vergisi, gönüllerde yer alır,
Ondan mahrum kalanlar, her geçen gün bunalır.
Ben masumum, mazlumum; sakın olmayın katil,
Size herkes diyecek, hem cani hem de cahil.
Allah sebep halk etti, çıkarıldı kuyudan,
Yapanlar mahrum oldu, insanda beş duyudan.
Hem de köle olarak, pazarlarda satıldı,
Hayatın zirvesine ondan sonra atıldı.
İktisat ilimini yaşayarak öğretti,
Deposunda buğdaylar Mısır halkına yetti.
Halkın gelirlerini hiçte israf etmedi,
Açları hep doyurdu lakin buğday bitmedi.
Bir de Züleyha vardı, gönlü Yusuf’a kaydı,
Bu da iffet ilminden Yusuf’a düşen paydı.
Herkes bilir ki nefis, hep kötülük emreder,
Allah yardım etmezse, ayaklar kayıp gider.
Ben namuslu insanım, ihanetim hiç olmaz,
İhanet eden kimse, derdine deva bulmaz.
Ne şeytan ne de düşman bırakmadı peşini,
Dolaşsan da dünyayı bulamazsın eşini.
Masa, kasa ve nisa; sınavları hep geçti,
Allah da Yusuf’unu Yüce Peygamber seçti.
