Eskiden iki arkadaş varmış. Bunlardan biri şişman, diğeri ise çok zayıfmış.
Şişman adam, üç öğünün yanında üç öğün daha yermiş. Börekler, tatlılar, ne bulursa yemden geçmezmiş. Zayıf olan ise, günde ancak bir öğün yemek yermiş.
Bu iki arkadaş, bir gün gezmek için başka bir ülkeye gitmiş. O memleketin başkentine varmışlar. Her nasıl olmuşsa, gittikleri ülkenin askerleri onları yakalamışlar. Yaka paça, padişahın huzuruna çıkarmışlar. Padişah, bu iki kişinin, (Biz, bir şeyden yapmadık. Ne olursun bize ceza verme.) diyen yalvarmalarına hiç kulak asmamış. Derhal hapse girmelerini emretmiş.
Askerler, iki arkadaşı zindana hapsetmişler. Gardiyanlar, her sabah zindan kapısından birer parça ekmek ve birer tas su bırakır giderlermiş. Aradan bir kaç ay geçmiş…
Sarayın baş zindancısı, padişahın emri üzerine, iki arkadaşın kırk günlük ekmek suyunu zindana bırakmış. Demir kapının kilidin, takarak çıkıp girmiş.
Bir zaman sonra bu iki kişinin suçsuz olduğu anlaşılmış. Padişah, hapisten çıkarılmalarını emretmiş.
Gardiyanlar, zindana girmişler ve şöyle bir manzara ile karşılaşmışlar:
Şişman adam ölmüş. Zayıf adam ise ölmemiş. Hatta ilk günkü kilosunu korumuş. Herkes, bu işe şaşırmış. Durumu padişaha iletmişler. Şişmanın ölüp, zayıfın sağ olarak kalmasının sebebini merak eden padişah, sarayın baş bilgisini çağırtmış. Bu konuyu açıklamasını istemiş. Bilge:
Padişahım, bunda anlaşılmayacak bir şey yok. Şişman olan, açlığa dayanamadığı için ölmüş. Zayıf olan ise, açlığa alışkın ve dayanıklı olduğu için hayatta kalmış.
Padişah, bu açıklamayı yeterli bulmuş ve bilgeye bir kese altın vermiş.
(İran Masalı)
Atalarımız, “alışkanlıkların terk edilmesi, insana ölümcül hastalık gibi bir etki eder.” Demiştir.