Sitemli başlıyorum bugün yazılarıma…
Sabahın erken saatinde içimi yakıp kavuran, ellerimi buz tutturan haberle başladım güne.
Çok sevdiğim dayımın kıymetlisi, melek kalpli yengemiz vefat etmiş…
Haberi aldığımda inanamadım. Hasta değildi, kötü olan bir şey yoktu. Akşam yatıp sabah uyanamamış yengem. Ne düşündün, ne yaşadın, nasıl göçüp gittin…
O an olduğu yere ışınlanmak istedim ama en çok içimi acıtan veda bile edemedim. Koronavirüs salgını yüzünden son yolculuğuna uğurlayamadım yengecim affet… Düşünmek zorunda olduğum bir evladım, evladıma bakan kronik hastalığa sahip aile büyüklerim var. Kendimden korkmuyorum ama başkasının günahına girip vebal almak istemiyorum.
Sen beni gelmiş kabul et. Ben her fırsatta dualarımda anacağım seni…
Yerin doldurulamaz. Hep gülen yüzün gözlerimin önünde.
Nede güzel gülerdin…
Güler yüzlü melekler karşılasın seni.
Mekanın cennet olsun.
Hoşça kal…
