Bu ilde artık özümüzdeki dedik, biz dedik, genç takım, genç takım diye yıllarca kendimi yırttım durdum ama projelerine, alt yapılarına idareci beyler güvenemediler. O yeteneklere forma veremediler, on para desteği olmayanlar konuşacak diye korktular, sessiz oldular.
Bu ilin yeteneklerine yürekli olup sabredemediler.
Yıllarca başarısızlıklarının çoğundaki sebep alınan futbolcu şeklindeki topcular, giden paralar.
Aslında bu ildeki çocukları kaybetmekten en acısı olamaz da, adamların bir an evvel yüksek olması zor ideali maf etti bu ili.
Ve spor denen bu ilin acısı ve başkan sana borçlu olan bu insanlar sana sabretmedi şaka değilde başkan sende direnmedin.
Ne Ordululuğum, ne futbol bilmezligim ne spor adamlığım kaldı; ne karakterim, ne para gözlülüğüm kaldı arkamdan konuşanlarda, duyardım da yüreğim çok kırgın.
Bu iş aslında son 20 yıl bu ilde olacak iş değildi.
Bana neydi bizim çocuklar artık olsunlar. Tam da bugün yapılan olmalı, dışardan onca para verip futbolcu bu ha deyip toplayacaktık. Yaşlı, sezonluk topçuları şampiyon olmak için, bizim bize düşmanlıkta sınır tanımaz milletimizin de bu müsriflikten gözü gönlü açılırdı.
Zira onlar hala bu takım hemen şampiyon olsun derdinde.
Ve takım olmayı da bir sürü kişi; şampiyon olup da kupa kazanmak olduğunu zannediyor.
Yok ya, kim dedi desem bakarak, cevapsız spor dünyamızda..
Ben bu ildeki kaybolmuşluğu bir nebze bulmak için koşsam da, benimle nefesi nefes olacak kulüp yok, elini bana uzatacak.
