Bunca kalabalık nerede? Demiş Musa hocam şiirinde, nurda uyusun.
Şaşkınlığı çıkarmış öne, birine niye el pençedesin demiş insan olana, o senin tek sahibin Allah demiş şiirinde koca kurt.
Sen Allah’a kulsun vede yapayalnızsın beden. Senin dost dediğin kimse kötü gününde istisnalar hariç olmaz yanında, anan, baban kardeşin, eşin.
Dost dediğin seni o kötü günde eli üstünde tutar mı? Ölen bile sadece toprağı ve ameli ile. Bir sela ile gidiyor, en sevdiği bende gideyim diyemiyor.
O, amel ve mezar.
Her gün insan, dost diye gezdiğin geçecek kapının önünden de kimse çalar mı kapını sanıyorsun. Ailenden seveninden başka. Sen şimdi amelin ilesin beden.
Kimsesiz, sessiz, bir başına, bugün yediğin hurmalar ahirette seni fena tırmalar. Ne işin, ne paran, ne torpilin, sadece amelin. Ben sesli yazıyorum beden. Sen asıl aleme gidince kimse tın etmez bilesin. Sevdiklerin haricinde. Toprak soğuk, insanlık kayıp o gün. Hesap, hesap, hesap!
Ne kalkabilir ne haykırabilir, ne karşı durabilirsin can. Mahşere kadar günah yada sevap sohbeti yüreğinde. Sense yalnız karanlık bir toprakta can.
Düşüncen kapanır sana bu dünyada ne yaptıkların, yapamadıkların. Öldüğünü bile düşünemezsin can. Göremezsin dağarcığında aldığını, çaldığını, yediğini, hainliğini, aileye çocuğa değerin Allah’ın önüne geçtiğini... Ama sana tek dost Allah olacak iken. Sen onu nimetini unutsan da Rabbin unutmaz.
Hele hele vicdansız olsan da o zifiri yerde bile kulunu unutmaz, incitmez, taa hesap gününe kadar can.
