Bir karanlık geceydi, çıkıp gittin Mekke’den,
Gönlün hep orda kaldı, ayrılmışsa da beden,
Hep düşünüp dururdun, neydi ki buna neden?
Mekke seni severdi, bekliyordun Efendim!
Kâbe yanında olmak, mutlu ederdi seni,
Elbette Beytullah’ın çok olurdu seveni,
Bazen de uzağına bağlıyordun deveni,
Kâbe sana hasretti, seviyordun Efendim!
Vatanından ayrılmak sana çok ağır geldi,
Lakin kalan zalimler, kalışına engeldi,
Kutsaldı senin davan, o her şeye bedeldi,
Bağrına taşlar basıp, gidiyordun Efendim!
Doğduğun vatanında kalmayı çok severdin,
Doğrusu kalmak için çok büyük emek verdin,
Fakat suçun büyüktü(!) putlarını yererdin,
Hepsi yeksan olacak, gelecektin Efendim!
Hasret çekerek gittin Mekke’den Medine’ye,
Acı gelmişti lakin çekiyordun sineye,
Ebu Bekir’i verdi Rabbim sana hediye,
Hasret çok sürmeyecek, dönecektin Efendim!
Medine’ye yerleştin, müminlerle birleştin,
Bedir, Uhud, Hendek imtihanlardan geçtin
Büyük Fetih yaklaştı, kendine ordu seçtin,
O mukaddes mekana, girecektin Efendim!
Sen Mekke’ye girince eğildi bütün başlar,
Senin de gözlerinden döküldü sıcak yaşlar,
Bakışını özlemiş Kâbe’de kutsal taşlar,
O muhteşem anları, görecektin Efendim!
Ebu Bekir, Ömer, Osman, Ali’ler yanında,
Kâbe’ye kavuşmanın sevinciydi canında,
Zalimleri affetmek duygusu var kanında,
“Hepiniz serbestsiniz”, diyecektin Efendim!
Sekiz sene ayrıldın, o mukaddes mekandan,
Her geçen günlerin ki, oluyor sanki zindan,
Rabbim izin verince açıldı kutlu meydan,
Boyun büküp deveni, sürüyordun Efendim!
Teslim alıp Kâbe’yi, putları yere çaldın,
Geçmişi hatırlayıp, derin hayale daldın,
Bilal’in ezanıyla mesajı arza saldın,
O Fetih kutlu olsun, geliyordun Efendim!
Muhteşem zaferini, biliyordun Efendim!
Senin bazı ümmetin, yıl başıdır diyordu,
Arif olan kimseler bu fethi biliyordu,
Gafil olmayan kullar seni çok seviyordu,
Sevenlerin çok olsun, sevgili Peygamberim!
Düşmanların yok olsun, vergili Peygamberim!
