Zordur…
Gidişler, kalmalar, sevdiklerimizle vedalaşmalar…
Kolay olan bir şey yoktur bu hayatta.
En zoru ise sevdiklerimizle sınanmaktır.
Ne kadar aşmaya çalışırsan çalış, ne kadar çabalarsan çabala yuvarlanıp dönersin olduğun yere.
Bu toprakların mayasında vardır zorluklar.
Karadeniz toprakları gibi hayatı da engebelidir.
Varmak yoktur buralarda, yolda olmak kaderimizdir.
Yaptığımız en iyi şey ise vazgeçmemek ve her defasında yılmadan yeniden başlayabilmek.
İnancımızı hiçbir zaman kaybetmemek.
Tıpkı gelmeyeceğini bile bile beklediklerimiz gibi…
Bize bu hayatın öğrettiği en büyük şey bu belki de...
İnanmak, yanılmak ve yeniden inanmaya devam etmek.
Çok uğurladık sevdiklerimizi.
Kimini toprağa, kimilerini gurbete, kimilerini ise hayatın çizmek zorunda kaldığı yöne.
Geride sadece sevdiklerimizden birer sima kaldı.
Gidenle kalan arasında en büyük köprü oldu simaları.
Ayrılığın çaresizliğin, yokluğun insanın içinde uzayıp giden bir iz oldu.
Biz fotoğraflara biriktirdik hasretlerimizi, özlemlerimizi.
Biz o toprakların altına sakladık sevdiklerimizi.
Çok gidişler gördük.
Önüne geçilemeyen ayrılıklar.
Çok gittik, geri dönüşü olmayan gidişlerle…
Hepinize hayırlı haftalar diliyorum. Sağlıcakla ve esen kalın...
