Hayatta hep bir şeyler ekeriz. Mesela; düşünce eker davranış biçeriz. Kazandığımız davranışları eker, alışkanlık biçeriz. Bu sefer alışkanlıklarımızı ekmeye başlar ve karakter biçeriz. Dahası karakter eker, kocaman bir kader biçeriz. Anlayacağınız değerli dostlar ‘ne ekersek onu biçeriz.’
Şu dilimiz var ya şu dilimiz! Ne dur bilir, ne durak. İnanın firen pedalı da yok ki, dokunup durdursak. Öyle ki, dil kurşun gibi olunca tertemiz yüreğe saplanır. Bir zamanlar dost geçindiklerimiz veya dost bildiklerimiz düşman olunca da cümle geçmişin hesabı yapılır.
Hayatta mumun etrafa yaydığı aydınlık kadar ışık saçamayan insanlar, öyle bir gün gelir ki kendisini meşale zanneder.
Bir insanın kendisiyle yüzleşmeye, kendisiyle muhasebe yapmaya yüzü yoksa, o insan işi gücü bırakır başkalarının hataları ile oynamaya başlar.
İnsan o insan ki, konuşurken yemine ihtiyaç duymayacak kadar sözüne sadık kalıp sözünün eri olmalı.
Gerçek manada dost olan gerçekleri, düşman olan işine geleni, deli olan ağzına geleni ve aşık olan da içinden geçenleri dillendirir.
Kişi dostlarını ne kalbiyle, ne de aklıyla sevmeli. Belli mi olur? Hani olur ya, kalp durur, akıl da unutur. Öyleyse; kişi dostlarını ruhuyla sevmeli.
Bir olumsuzluk vuku bulduğunda ahlaklı, ince ruhlu ve terbiyeli olanlar susar. Bu kavramlardan yoksun olan edepsizde kendine pay çıkarıp onu ben susturdum zanneder.
İnsan bir ömür boyu kendi ayıplarının, kusurlarının ve yaptığı kötülüklerin hamalıdır. Bu denli ağır bir yük altında debelenen bir hamalın başkalarının kusurlarını kınama hakkı yoktur.
İlim ve bilim ehliyle düşüp kalkan alır mertebe, kendini bilmez cahil ile haşır neşir olan ise bir ömür boyu devam eder mektebe.
