Zamanın birinde, deve, koç ve öküz beraberce yürüyorlarmış. Böyle yürürken, bir demet ot bulmuşlar. Zaten, karınları çok açmış. Her biri, “Ah ben yesem, ah ben yesem." demeye başlamış. İlk konuşan koç olmuş:
-Benim bir önerim var.
-Nedir?
-Otu paylaşsak, hiç birimize yetmez.
-Öyleyse?
-Bence, içimizde en yaşlımız hangimizse, o yesin. Bu, geleneklere de uygundur.
Öküz:
-Peki, hangimizin daha yaşlı olduğuna nasıl karar vereceğiz?
Koç:
-Kolay, demiş. Ben, İsmail Peygamber’in zamanından kalmayım. O’na inen koçla yaşıtım.
Öküz, daha eski zamanlara gitmiş:
-Ben, Adem Peygamber’in çift sürdüğü öküzlerden biriyim. Bu yüzden içinizde en yaşlı benim.
Bu sırada deve, yerdeki bir demet otu ağzına almış, keyifle yerken:
-Ben, hepinizden daha yaşlıyım. Gördüğünüz gibi, kocaman bir gövdem var demiş.
Ötekiler, artık bir şey konuşamamışlar. Çünkü deve, otu çoktan midesine indirmiş...
(Anadolu Masalı)