Ramazan ayının gelmesiyle beraber, sokak başlarını tutan dilencilerin arttığını görür gibiyim.
İnsanların dini duygularına dem vurarak, dilenmek çoğu kişinin mesleği haline geldi. Gerçek ihtiyaç sahibi insanların yüzünün kızardığını ve böyle bir çareye başvurduklarını pek görmedim, desem yalan olmaz.
Özellikle küçük bebeklerini kucağına alarak dilenen kadınları hemen hemen her köşe başında görebilirsiniz. Tek başına dilenen birinin, çocuğuyla dilenen birinden daha az kazandığını anlamak da zor olmasa gerek. Bu durum aslında toplumun ne kadar aciz olduğunu gösterse de, bunu meslek haline getirenler bile var.
Tarihin en eski mesleklerinden biri olan dilencilik, bize her şeyden önce yoksullar için hayatta kalma stratejisi olduğunu hatırlatıyor.
Toplumumuzda yasalarla da önüne geçilemeyen dilencilik, özellikle insanların duygularını sömürerek para kazanma aracı olarak görülüyor.
Geçtiğimiz günlerde sokakta yürürken, yaşlı bir teyzenin dilendiğini gördüm. Benimle aynı anda oradan geçen bir abi, kadına istinaden;
-“İnsanların duygularını sömürmeyin. Senin yok mu oğlun, kızın da burada el açıyorsun” dedi.
Yaşlı teyze açtı ağzını, yumdu gözünü…
-Allah seni benden beter etsin. Allah seni de böyle dilenmeye mecbur bıraksın. Allah belanı versin… Ve daha neler neler…
İnanın olduğum yerde, kalakaldım.
Şimdi adamın kadına dediklerine mi, yoksa kadının bedduasına mı yanayım?
Adam kendince haklı olabilir. Belki de kadının ihtiyacı var ya da yoktu. Ama kadının bedduasını hiç anlayamadım. Kendisine para vermeyen, ya da ona laf söyledi diye beddua mı etmesi gerekirdi?
Her ne şartta olursa olsun, kendi bildiğiniz insanlara yardım edin. Kimileri çete halinde bu işi sadece para kazanmak amacıyla yaparken, kimilerinin de ihtiyacı olup olmadığını bilmeden yardım ediyoruz. Bu tür davranışlara maruz kalmamak adına mutlaka tanıdığınız, bildiğiniz insanlara yardımda bulunun.
Hiçbir insanın yardıma muhtaç hale gelmeyeceği ve ülkemizin daha iyi şartlarda vatandaşlarına hizmet verebileceği güzel günlerde görüşmek umuduyla…
