Hakikaten kimsede dokunamadı... belki de dokunursak dengesini kaybeder de belki yere düşer, yere kapaklanır, biyerine bişeyler olur, yaralanır, üzerime kalır, üstüme iyilik sağlık düşüncesiyle olsa gerek, hakikaten kimse dokunamadı....
Öyle ki, görevli kendini korumak için, sadece kendini korumak için savunma yapamadı.
Dokunulamaz nasıl koşuyordu! Onu kimse zaptedemiyordu! Neredeyse yirmi kişiye bedeldi!
Görevli kendini korurken belki karşı tarafa eli dokunur ve kendisini cereyan çarpar diye korktu.
Belki neme lazım, çoluk çocuğum var benim, hem erkekliğin onda dokuzu kaçmak derler, böylelikle hem görevimi yaparım, hem de canımı kurtarırım diye düşündü.
Görevini yerine getiren görevlinin arkadaşları da endişeliydi. Aynı sonuçlar kendileri içinde geçerliydi. Görevlilin arkadaşları da engelliyormuş gibi yaptılar, dokunulmazın sadece koluna dokundular adı dokunulamaz dı bidefa... Dokunulamıyordu işte...
Geçmişi köhne olarak niteledirenler, kendi köhnelerine laf söyletmiyor, kendi yanlışlarını icad edip onlardan zevk alıyor, onları çağdaş olarak kabul ediyordu... Ne de olsa öz be öz kendi köhnesi idi, onlardan zevk alıyordu...
Bakın, bu insan katında dokunulmaz kişi daha sonra şunu diyecek, "Birazcık koşma, koşuşma, körebecilik, oyunu oynadık! Antrenman ve spor yaptık ne var bunda?" Onun bu savunmasını dinleyenler de şunu diyecek! "Ay! Ödümüzü patlattın! Biz de yanlış anlamışız! Bir dahaki'ne yapacağın eylemleri bize önceden haber ver ayol!
Dokunulmaz zaten biliyordu kendisine dokunulamayacağını, aynen de öyle oldu. Bir kere almıştı böyle bir hakkı ve ayrıcalığı... Hakikaten bakın kendisine dokunulamayacak! .. Çünkü bu hep böyle olmuştur.. .
Dokunulamayan, bu hakkı ve zırhı kuşanmış olanlardan, çığırtkan ve kavgacı olanları seçiyordu kendi kurumları... Belki böylelikle ses getiririz diye düşünüyorlardı...
Hakimiyet kayıtsız şartsız milletin, olduğuna göre acaba millete bir sorulsa mı, bir halk oylamasına gidilse mi? "Dokunulmazlık " konusunda.
