(Kıssadan Hisse, alabilenlere)
İmam-ı Azam Ebu Hanife, ticaretle iştigal ederdi. Bir gün talebelerine ders verirken adamın biri telaşla yanına geldi ve " Ya İmam, gemin battı" dedi. O, bu habere: "Elhamdülillah" dedi.
Adam çekip gitti ve tekrar yeni bir haberle çıkageldi: "Ya İmam, yanlışlık oldu, batan gemi senin değilmiş" dedi. Bu habere de aynı cevabı verdi İmam ve "Elhamdülillah" dedi.
Haberi getiren adam hayrete düştü. Biri kötü, diğeri iyi , iki haber getirmişti ve Ebu Hanife ne sevinç ne de üzüntü alameti gösteriyordu.
Adam şaşkınlıkla sordu: "Ya İmam, her iki habere de "Elhamdülillah" dedin. "Bu nasıl hamd etmek böyle?" İmam-ı Azam: "Sen gemin battı diye haber getirdiğinde kalbimi şöyle bir yokladım. Dünya malının gitmesinden dolayı en küçük bir üzüntüm yoktu. Bu nedenle Allah'a hamd ettim. Batan geminin benim ki olmadığını bilince, dünya malına kavuşmaktan dolayı kalbimde bir sevinç yoktu. Bu hali bana bahşettiği için de Allah'a şükrettim."
Kıssayı okudunuz, şimdi aynı şeylerin sizinle ilgili olduğunu düşünün bakalım. Ne yapardınız ( yapardım)?
Birinci haberi duyunca ahlar, vahlar, üzüntüler daha neler neler, anlatmak için kelemiler yetmezdi. Karalar bağlar, ağalar da ağlardık. Bir ömür çalışıp biriktirdiğimiz (öyle sanıyoruz, halbuki hiç bir şey bizim değil, biz sadece geçici bir süre emanetçiyiz) malımız ve varlığımız elimizden gitti diye kahrederdik. Allah korusun çoğumuz isyan bile edebilirdik.
İkinci haber gelince de sevincimizden, mutluluğumuzdan neler yapmazdık ki! Hatta haberi getiren adamı birinci haberden dolayı belki de linç bile edebilirdik.
Biz de çoğu zaman şükrederek "Elhamdülillah" deriz, ama bolluk zamanında, ya darlık zamanında ne yapıyoruz.
Sonra da diyoruz ki halimiz ne olacak, ne olacağı yok, hak ettiğimizi bulacağız. Biz gerçek anlamda hamd ve şükretmediğimiz müddetçe içinde bulunduğumuz durumdan kurtulamayacağız.
İçimizde ki beyinsizler yüzünden bizlerde aynı muameleye tabi tutulacağız.
Sodom ve Gomore halkına ne oldu hikayelerine bakın derim.
