Eskiden futbol tutku idi bu ilde. Yetenekler sokaklarda, arsalarda olurdu, tablet, telefon bilmezdik, sadece yazın köyler arası turnuvalarda göçmen kuşlar olurduk.
Futbol tutku ile yapılırdı, heyecan içinde, yetenekli yüzler bedende olurdu, her ilçede futbolcu madeni vardı Ordu’mun, ne yetenekler idi futbolun delileri. Bundan 40 yıl önce Kumru’dan, Uulubey’den, Fatsa’dan, Ünye’den, merkezden fışkıran sporcu meyveleri her pazarda alıcısı ile pazarlık yapardı.
Bugün her şey var, stad modern, sıcak su, ısınma, yemyeşil sahalarda içi boş oyuncu alemi, o yüzden alttaki "11 "13 "15" 17" 19" takımları var izliyorsun öyle böyle, şuda yukarıda olsun mu diyeceğin 50 kişide 3, ancak eskiden amatörlerde yüzde 50 idi bu ilde..
Eskiden gençliğin arsalarını, alanlarını otopark diye arabalara çiğneten başkanlar yoktu. Öyle böyle arsası bol oyuncusu çıkan fabrika misali ildi Ordu.
Bugün yeşil zeminde komedi dans üçlüsü misali top oyunu var, adı futbol mu ben koyamıyorum bir isim bugünkü oyuncu grubunun sahadaki olayına.
Katılır tenkit eder, yokya dersin de 50 yıl bu alemin her dokusunda oldum, en kötü hep 2015’ten sonra simsiyah olmuş spor madenleri, kötü kırık dökük işler.
Ne oldu böyle?
Ve başkanlar stadın yanındaki oksijen alanını da araba tekerleri için parasal bir lokal edince, gençlik de orada, burada, şuradayım şarkısı ile kahvelerde, lokellerde, kötü alışkanlıklarda...
Eğitim, corona ya nasıl boyun eğer durumda; futbol da bu ildeki otopark sevdasına kesilen kurban misali bu ilde.
Yapmayın bir eğitimci olarak ömrünü bu ile vermiş biri olarak, para var huzur var sizde de, futbolda yok. Yer yok, alan yok, semt sahaları yok.. Gençlikte şükür olmayacak, bizde kına yakar gezeriz avucumuza...
Eskiden vardı..... Bugün, eeeeeeee işte.
