Hayatımda iki muhteşem alan oldu; biri okul, biri spor. Okul ve spor alanına 25 yaşımda başladım. O rabbime bin şükür 65 yaşımda oldum ve dedim ki tamam, bıraktım bu işleri bu alanda, çünkü insanlar da, aileler de tribünler de çok korku ve stres içinde, sahadan çok fazla.
52 Orduspor’u izledim tribünden, spora gönül vermiş, değerli hocalar ile, emek vermişler ile, bakınca ister amatör, ister BAL, ister profosyonel ligler çok yara almış, korku hakim, tedirginlik çok...
Kilo almış futbol, obeziteye doğru koşarcasına sanki, bakıyorsun muhteşem futbol, alanlar sessiz kimsesiz.
İdareci, başkan beş on spor insanı şarlo vari izliyor sahayı, takımlarını..
Bugün 19 Eylül’de olan yarın alanlarda, amatör içinde, BAL içinde aynı resimde olacak. Onca sorumsuz insan seli, alıp taşıyor bu mikrobu her caddeye, sokağa iş yerlerine, okullara...
Uyarı, ikaz, rica boş bir ses gibi kulaklarda. Evde her çocuk, üzgün. Ve o alt yapısı olan takımların spor okulları sporcuları da kilolandı.
Tablet, telefon bilgisayar..
Ders pencereden bakarak, ders uzaktan öğretmene hasret bakarken, ekranda arkadaşlarını izlerken.
Ben tecrübemi verdim, bu il o vermedi derse nankörlük ederler, bence bu alanda, bela bulaşma riski büyük.
Zıplıyor, hopluyor, konuyor, yatırıyor, can alıyor. Korunarak, korkarak top nasıl depilir, çalım nasıl atılır ki?
Son maçımızı 4 -0 yendik çokta sevindik.
Oyun o kadar muhteşem değildi, geçmiş maçların acabası belli oluyordu sahada.
52 Orduspor her hafta puan, puanlar alırsa yukarıda kahvesini huzurla içer, yoksa alt katta çay, oralet içsin durmadan istemem.
3 puan hayırlı olsun, her hafta puan da sloganı olsun takımın...
Bence.
