İftar saatine göre daha sessiz sakin geçiyor sahur.
Az evvel bıcır bıcır babamla tekerleme yarıştıran ben bile sükûnetle izliyorum babamı.
Elbet gecenin verdiği mahmurluk ve biraz uyku sarhoşluğu biz çocuklarınki.
İmsak vaktini televizyon izleyerek bekliyoruz, babamın “su için, vakit yaklaşıyor” hatırlatması eşliğinde.
Annem hem günün hem gecenin yorgunluğundan olsa gerek zorla açıyor gözlerini…
İmsak sonrası biraz bekleyip sabah namazını da eda edip öyle uyuyoruz.
O zamanlar oruç tutmak, namaz kılmak “büyüdüm artık ben” demek… J
Babamın kâh yanında, kâh ardında ama hep gönlünde duruyorum namaza…
Sonraları sabah namazlarına onlardan önce uyandığımda Allahın beni sevdiğini, meleklerin uyandırdığını düşünerek sevinçli uyanışlarımın ufak temel taşları idi bunlar..
O çocuksu sevinç ve masumiyeti Rabbim her namazımıza bahşetse…
Dünyaya batmışlığımızın ağırlığından kaldıramıyoruz artık gönlümüzü semaya…
Gün iftarı değil babamla geçen oyun saatlerimi yani sahuru bekleyerek başlıyor ve devam ediyordu benim için.
Düşünüyorum da sadece Ramazan’da değil o kadar çok hatıram var ki babamla…
Elimin, gönlümün değdiği her yer babam kokuyor..
Hatıra/iz bırakabilmek, hoş bir seda gönüllerde.
İnşaAllah biz de evlatlarımızın, sevdiklerimizin güzel hatıralarında yer edinebiliriz…
Biraz vakit, biraz vefa, çokça emekle…
Sürc-i lisan etti isek affola.
Muhabbetle…
