Bir varmış, bir yokmuş, eski zamanlarda bir ormanın içinde bir karaca yaşarmış. Bu karaca hiç avcı görmemiş. Bu yüzden keyfi de yerindeymiş.
Karaca, bir gün ormanda korkusuzca dolaşıyormuş.
Bu sırada, hiç karşılaşmadığı avcılar kendisini görmüş.
Ama o farkında değilmiş. Avcılar, sessizce karacaya doğru yaklaşmışlar. Avcılardan birisi öksürmüş.
Bunun üzerine karaca kaçmaya başlamış. Bir bağa girerek kendisini kaybettirmiş. Bir köşeye gizlenmiş. Avcılar, böylece karacanın izini kaybetmişler.
Karaca, nasıl olsa avcılardan kurtulduğunu düşünerek gizlendiği yerdeki asmanın yapraklarını yemeye başlamış. Meğer avcılar, yakındaymış. Karacanın yaprak yerken çıkardığı sesi işitmişler. Hemen oraya doğru yaklaşmışlar. Bir avcı, yayını gerip oku yerleştirmiş ve hemen fırlatmış. Avcı, karacayı vurmuş. Diğer avcılar da karacanın başına gelmişler. İçlerinden biri:
- Yaptığı yanlışın cezasını çekti, demiş.
Öteki, bu sözün anlamını merak etmiş:
- Anlamadım, ne demek istedin?
- Bunda anlaşılmayacak ne var? Eğer, kendisini saklayan şu asmanın yapraklarını yemeye kalkışmasaydı, biz onu asla vuramazdık.
(Anadolu Masalı)
