Malum pandemi günlerinde herkeste bir şikayet ve sabırsızlık…
Haksız da sayılmazlar belki sürekli evde olmak, insan içine çıkamamak, insan yüzüne/sesine hasret kalmak zor.
Hele şimdi bahar da kendini hissettiriyor iyice her yan börtü böcek..
Dalga seslerine, iyot kokusuna katık etmek istiyor insan martıları.
Az kaldı..
Biraz daha sabır…
Rehavete kapılıp, tablonun iyi seyrine aldanıp gevşeme göstermez isek çok az kaldı hem de…
Yalnızlıktan çokça sıkılan var ise bu anım tam da onlar için.
Her daim sese hasret yaşayanlara dair…
Yıl 2015 Aralık sonu, Fatsa'ya bir programa gidiyoruz.
Otobüsün karşı cam kenarında sevimli bir kız çocuğu oturuyor, bir başına…
Belli ki yurtta kalıyor, ailesinin yanına yolculuk.
Biz kızımla sohbete dalıyoruz.
Aralarında konuşan insanların mırıltısına eşlik eden hafif bir müzik.
Herkes kendi hâlinde, öylece yol alıyoruz…
Sonra bir süredir belli ki sabırla ona dönmemi bekleyen bir yüz ifadesiyle bir anda bana işitme engelli olduğunu belirten ve anlamlarını çıkaramadığım ama kesinlikle sevgi dolu olan ve beğeni yansıtan hareketler yapıyor bu küçük hanım.
Göz gözeyiz, karşılık vermek istiyorum şaşkınlık, mutluluk, sevgi ve şefkat duyguları arasında.
Elim kolum bağlı, boğazım düğüm gülümsüyorum sadece alabildiğince…
Hayatımda kendimi çaresiz hissettiğim nadir ânlardan kuşkusuz.
Saniyelerin asır gibi geldiği, zihninizden bir anda binbir düşüncenin geçtiği ânlar vardır ya hani, öylesi…
Bir ânlık şaşkınlıktan sonra büyük bir mahçubiyetle sağ elimi kalbime götürerek mukabele edebiliyorum ancak.
Bu yaşıma kadar neden bir iki hareket öğrenmemiştim ki sanki!?
Yol boyu sık sık bakışıp gülümsüyoruz…
Gönül diliyle cümleler kurduk, gözlerimizle konuştuk.
Fakat çok isterdim ona bu güzel sevgi dolu yüreği için dilince teşekkür edebilmeyi...
Empati kurmak hem mahçubiyetimi hem de içimin sızısını arttırdı..
Bir otobüs dolusu insan, kocaman bir sessizlik...
İnsanlar, müzik, kuşlar, rüzgar…
Bütün bunların içinde ama uzağında, kalabalıkların ortasında nasıl bir yalnızlıktı bu…
Ve bütün bunların noksanlığının zerrece eksiltmediği o güzel gülümseyiş, hayat enerjisi, sevgi…
Hangimiz daha yalnızdık sahi…
Hangimizin dünyası daha sessiz…
Kendinizi yalnız hissettiğinizde lütfen bu anımı hatırlayın...
Sürc-i lisan etti isek affola.
Muhabbetle…
