Arkadaşlığı, yüze gülmeyi, el uzatmayı bile soru işareti içinde arayan beyinlerin bu ilde spor dostluğundan insanlıktan bahsetmesi kuru sıkı tabanca misali pat pat...
Beraberken bile, ruhen bir şeyler arayan, senci, benci dünyamıza doğru pedal atanların yüreklerindeki o bakışlarından insanlığı görünce ne zaman böyle oldu bu ordu diyorum.
Birine koşmak için bile birinin yüzüne bakanların olduğu ortamdaki samimiyeti ki, Yazabiliyorsa spor yazsın ayıp. Masalar arası trafik bakışı bu ilin spor insanları için en kötü karne.
Sporda gruplaşma. Ne utanç cümledir bence.
Birde ocu, bucu olmak, kin, nefret kusmak, bu ilde bir maç var statta yasaklar var gidemiyoruz, resme baktığımda ordu futbolu haklı, futbolun içinde olmamış insanların kurduğu spor ağındaki resepsiyon dansı tribünlerde.
Yapmayın, burada emek veren her yürek öpülür. Bunca spor takımından, aleminden kaçan insanların olduğu ordumda bu işe soyunmuş her yürek benim için başlarda taç.
Bu ister idareci, ister başkan ister derneklere ister takımlara el veren hizmet için koşan her yürek öpülesidir. İki yüzlü olmadan.
Birde teknik adam olmuş o diplomayı almışların bu ildeki selamı muhabbeti çok değerlidir.
Ama bir sokakta, caddede, yolda giderken Allah’ın selamını vermekten uzak bedeni ile o insan hangi çocuğa hoca, ağbi olabilir ki?
İnsanlık ölmüş ise o insanın boş bedeni ile olmanın faydası olmaz.
Allah bu ile spordaki kibrin ötesindeki yürekleri bize dost eylesin.
Dost diyorum, dost.