-Sabahları şükürle başlayabilsek güne.
-Sonra selam versek, doğan güneşe.
-Bizi bekleyen işler aklımıza geldiğinde sarılsak duaya. Ey Rabbim, kolaylaştır işimi, ferahlandır gönlümü diyebilsek!
-Kahvaltı ederken çocukların dağınıklığını değil, beraberliğin mutluluğunu görebilsek.
-Birisine sinir olduğumuzda, Rabbim onu güzelleştir, neticede hepimiz bir kuluz, şaşarız beşeriz ben de aynı hatayı yapabilirim bize yardım et, bizi birbirimize kolay kıl diyebilsek.
-Sıkıntılarımıza değil, bize verilen sayısız nimete bakabilsek...
-Birinde imrenilecek birşey gördüğümüzde ona nazarımızı bırakmak yerine; "Rabbim bu nimeti ona hayırlı eyle, daha güzelinden Ümmeti Muhammed'e, içinde de bana ve sevdiklerime de nasip et" diyebilsek...
-Ne güzel olurdu sanki...
-Rabbim bize geniş bir gönül, güzel gören bakış, umut eden bir anlayış ver. AMİNN...
Tüm bu güzel dilekleri yazdıktan sonra düşünüyorum da...
İki günlük gelip geçici dünya için neden bu kadar hırslı, kıskanç ve kavgalı bir toplumuz?
Yaşadığımız, nefes aldığımız her günümüzü zehire döndüren, insanlıktan nasibini almamış insanlara değer verdiğimizden mi bilmem ama bazı insanlardan uzak durmak gerektiğine inanıyorum. Çünkü bazıları sizin iyi niyetinizi suistimal edip, kendini bulunmaz hint kumaşı gibi görmeye başlayabiliyor.
Allah'ın bize verdiği bu güzel ömrü O'nun yolunda ve O'nun rızasıyla yaşamak varken, neden bu tür kendini bilmez insanlara prim verelim ki?
Herşeyin güzel olması dileklerimle...
