Şarkiye bize gündoğdu sokak değildi sadece, o bize aile olmayı, saygıyı büyüğü bilmeyi, kardeşliğin değerini öğreten sokak adı idi.
O sokaktaki "Almancı Aydın, Demirci Aydın ağbi, Deli Mustafa, Aşurlar, Çetinler, Kadirler, Got Emmiler, Salimler, Aziz ağbiler, Corcileri, Alpagosu, Ayhan Işık ağbisi, Sucu Seloyu.
Caferi, Behçeti, Halil aAbiyi, İbrahimi, Tayfunu, ağbisını aileleri, Erolu, Ömeri, Yoluk Yılmazı, Sarı Faruk kardeşleri, Gazanferi, degerli ağbisini, Sezginleri, rahmetli Osman’ın babasını.... Ve bir sürü değeri evimizin yanında duran Lazların çocukları ile rahmetli Muzafferi. Eşrefi, Neşet Oğuzu, Yavuz, Fikret ağbimi, Şaban ve Şahin abilerimin öztürkleri, kitapçı Öztürk amcayı, Emini, Deli Fevziyi ve bir çok kişi ile biz bir tektik.
Bir ruh beden gibi, ağbi, kardeş.
Ve Şarkiye’nin o derenin çocukları idik...
Biz bir kişi idik o sakakta oda Şarkiye olurdu gece ışıklar sönünce evlerde.
