Senin kimse ile hiç bir durumda yarışın olmaz. Bizde kendimizi asla kimseden akıllı, yakışıklı, iyi olma gibi iddiamızda olmaz. Ben konu Orduspor olunca asla EN değilim, kimselerden de asla EN değilim.
Ben bu ile sevdanın ve bu insanlara karşı bir hasretin hastasıyım. Aşk bir takımı işi, eşi, ili sebepsiz sevmektir. Nedeni, niçini olmaz, bağlanırsın o armaya.
İyi duymasan, sarılmasan, hasret etsen de. Acaba utanmak mıdır sevmek aslında onu da bilmiyorum da, oysa bu sevda binlercesine mor beyaz, o parmak ucundan önce yüreğimize dokunan renk.
Bu il ona vuruldu, dokundu, yaşadı, biz unuttuk onsuz aşkı, rengi sevdik, yeterli idi. Bugün belki uzun bir sevda hasreti var o takımda.
Bugün bakıyorsun yağmur, bakıyorsun kar. Ve sen o takıma bu ilin neden bunca bağlı olduğunu kimse unutmasın. Ey takım Ordu’yu duy, kalbinde samimi sevgi olanın yolu açıktır.
Ey mor beyaz, o yüreğindeki ne? Acı mı, huzur mu? Sen futbolda bu ilin imtihanısın. Bu il sana yakışır takım. Sahada mor beyaz, kalemde hatıralar, muhabbette ise o arma.
Herkesin bir hikayesi olsa da Orduspor. Bizim de son sözümüz Sen.
O yüzden sen uzağımızda olsan da biz seni yüreğimizde her daim hissederiz.
