Ne yazık ki bu günün insanları şımardı. Haktan hakikatten, insanlıktan koptular, keyfi işlerde iman üretimi bile icat ettiler, soğuduktan bizde, soytarılıkta.
Yorulduk bu günlerde, bir de güzel iyi şeyler olsun.
Elini kalbine koy ey insan ve taşa toprağa gerek kalmadan insanın gömüldüğü tek gerçek olan diye de.
O kadar mutlu görünen insan yüreğine bak, paramparça.
İnsan küçük değildir, kimin bakışı, acısı, efkarı, eli, dili, vebali ağır olur be sana.
Erkeklik ne sakalla, ne takımla ne tahsille olur, bir eşine eş yapan ne oyası, ne süsü, ne o, ne budur, karaktersiz olanın ne evi olur ne hayatı.
Sakın oğlunuzu her türlü pisliğe bulaşmışsa evlendirip elin kızının başını yakma, senin eğitemediğin oğlu, serseriyi elin kızı eğitemez. Bil be insan.
------------------
Benim çocukluğum babamı 1964’te o körolası kazada 36 yaşında dağ gibi, kocaman yüreği olduğuna inandığım o babamı ve arkadaşları ada fırın yanında o kazada öldüklerinde bitti.
O gün 9 yaşımda büyüdüm ben, bir daha küçük olamadım.
Her adımımda, her feşelliğimde, sen Kemal’in oğlusun ona layık ol dendi.
Kahve bilmedim ,içmedim, sokakta, arsada, elimdeki pilot bir kalemle birde Şarkiye’min adam gibi adam gençleri ile büyümeye çalıştım. Mal, mülk, aşk, sevgi ne idi o koca adam ölünce öldü dedim içimden. Büyüdük okuduk, çalıştık, sevdik, evlendik, de bunu bize sağlayan kadın cicianne idi..
Bir baba, bir anne, cicianne, dede gitti de sen ne halsin dedim, bir ben birileri, sevenlerimle hayat geçti, büyüdük, yürüdük, emekli olduktan sonra aileye, o babaya, anaya cicianaya, haram, talan, kir, pislik dolu bir geçmiş bırakmadık.. Allah’a şükür öğretmen olduk..
Ordu sen benim bitmeyen sevdamsın. Öylede hep olacak.
Kimi sevdim, kimi bu işte dedimya, bir arkam kaldı koruduğum..
Bir arkam....
