Bu alemde kimse değişsin diye benim bir cümlem olmaz.
Ama o makamlar onlara mahşere kadar sunulmuş bir makam değil.
Kimseyi ben yada o, ki haşa düzeltme gibi cümleler kurma derdinde de değiliz.
Haşa düzeltme gibi korkunç cümlede benden çıkmaz. Kimsenin iyi yada kötüsü de benim rehberliğim olmaz.
Tek derdim ben.
Benim etrafımdan uzak olsunlar yeter.
Ben benim, kimse değilim. Buyum.
Onlar benden uzak olsunlar makamlarında dönüp dursunlar.
Anlamayan olan sessiz olsun. Ben asla kibirden büyümüş o kendi olduğunu sanan canlar, yerinden kalkıp halka doğru gelince gerçeği görünce yüzü yere düşer.
Bazen hırsı yüzünden o kadar saf oluyorlar ki, hoşuma giden resimdeler.
Bu kadar saf, cin fikirlilik olunca komedi artistlerinden komik oluyorlar.
Menfaati için siyasette kırk takla atanlara bakınca Allah’a şükredip temiz kalabilirim diyecek kadar cümlem var.
Ha beni sevsinler derdim yok.
Ama onlar arkaya dönünce bir gün kimselerin olmadığını anlarlar da geç olur.
Hayatı yaşa, dilini keşkeler ile süsleme. Öyle birine bir arkadaşa güven ki, gündüz güneşin, akşam yıldızın olsun.
Makamdan poposu kalkınca anlarki kendi gidiyor, makam onla değil.
Bizim ki, benim ki bu.
Bugün insan ol iyilik yap, lokmanı boluş, yarın gülüşünü izle.
Yarın bu alemden giderken o tabuttan elini cıkaramazsın. Kim ne koltuğunda yada makamda umurumda olmaz.
Kim ne kadar maaş alıyor da. Senin benim hakkımda bilgin yoksa hiç bir fikirde sunma ve SUS!
