Ben hatıralarımı yazarken şimdi meslektaşım ama zamanında öğrencim olan Eda hanımefendi bir hatırasını paylaşmış izniyle bende köşemde yayınlıyorum..
TEŞEKKÜRLER HOCAM
2002-2003 Eğitim Öğretim yılı. Lise son sınıftayım. Yer Atatürk Lisesi. Süper Lise diye adlandırılan Yabancı Dil Ağırlıklı bölümde 2 sınıf var. Ben de sayısal bölümdeyim. Okulun en ideal sınıfıyız. Ve ben de en başarılı, örnek ve gözde öğrencilerden biriyim. Okul gazetesi başkanlığı, edebiyat hocamızla yaptığımız canlı yayın programları vs derken baya popülerim. Okul başkanlık seçimleri için adaylar belirleniyor. Arkadaşlarımın ısrarı ile aday oldum ama biraz da kendimden eminim tabi. Kim seçilecek ki benden başka. Herkesi seviyorum okulda. Beni seviyorlar. Tüm teneffüs aralarında alt sınıfların matematik sorularını çözüyorum. Ablaları olmuşum yani. Bizim bir de ek bina var. Son anda Karizmatik bir arkadaşımız da ordan aday oldu. Tıpkı Kıbrıs Türkiye durumu gibi. Tüm Kıbrıs ona oy verdi. Karizması sayesinde ana binanın kızlarının bir çoğunun oyunu da almayı başardı. 2. Oldum. Aslında ana binanın Başkanı oldum. Hocalarım mutlu benden yana. Örnek bir öğrenci başkan seçildi diye. Birkaç ay geçti. Başka bir sınıftan tanımadığım bir arkadaş koridorda laf attı bana. Ne biçim başkansın dedi. Bi hayrını görmedik. Bi isteğin mi var dedim. Evet dedi okulun basket takımındayım. Özel kolej ile maç yapıcaz bugün. Onları 1 sınıf izlemeye gelecekmiş. Biz seyircisiz kalıcaz. İdare ile görüştüm. Öğrencileri oraya maç izlemeye gönderemeyiz dersler aksar dediler. Diye devam etti. Çok üzüldüm ve hemen harekete geçtim. 3 ya da 4 tane son sınıfı gaza getirdim herkes okuldan kaçtı stada. En büyük yardımcım da en yakın arkadaşım Tuğba Çelenk Ertel 
Orjinal Köşe Yazısına Git
— KÖŞE YAZISI SONU —