Henüz elinde sazı bile yokken, bir gün dedesinin “Nereye gidiyorsun Umit?” diye sorduğunda, çocukça bir hava atma hevesiyle “Gölköy’de konser vereceğim dede” diyebilen, içindeki o kıvılcımı daha o yaşta ele veren bir delikanlıydı o...
1944 yılında Ordu’da, Batum’dan göçmüş bir ailenin oğlu olarak dünyaya geldi. Mahallenin toprak yollarında koşturan bir çocuktu. Sonra Ordu Musiki Cemiyeti’nin kapısına vurdu küçük yumruğunu. İçeri girdiği gün, kaderi sessizce yön değiştirdi.
Sonra hayat, onu aldı İstanbul’a götürdü, Haydarpaşa’nın kalabalık koridorlarında elinde bir defter, içinde türkülerle dolaşan bir delikanlıydı artık.
Neriman Altındağ Tüfekçi’nin, Nida Tüfekçi’nin öğrencisi oldu. O sesin taşını toprağını işte o günlerde ördü. 1966’da TRT’nin sınavına girdi. Kazandı. Sahneye ilk adımını attığında kalpleri titretti. Çünkü o ses, Anadolu’nun her köşesinden bir iz taşıyordu.
Sonra 1969’da asker ocağı… Ama kader yine boş durmadı. Askerdeyken söylediği türküler, radyodan yükselip tüm memlekete yayıldı. Bazen Ordu’nun yağmurunu, Bazen Tokat’ın dağlarını, Bazen Giresun’un hırçın havasını taşıdı sesinde.
Askerlik bitti. TRT İstanbul Radyosu’nda kadrolu sanatçı oldu. 40 yıl boyunca Sahnede, stüdyoda, salonlarda… Geniş sesiyle bozlakları okurken herkes bir an durdu. “O nasıl bir yanık ses?” dediler.
Haklıydılar. Kimi zaman “Hekimoğlu derler benim aslıma” diye içimizi dağladı… Kimi zaman “Oy bir sigara ver bana” deyip kalbimizin en kuytu yerine dokundu.
“Yayladan mı geliyon”, “Sokakbaşı Meyhane”, “Giresunun Evleri”… Her birini okurken kendi hikâyesini de içine kattı.
60’tan fazla türkü derledi. 22 kaset, 7 plak… Ama en önemlisi: Binlerce insanın kalbine iz bıraktı. O sadece türkü söylemedi, türküleri sevdi, büyüttü, yaşattı.
Bugün, 60 yılını türküye vermiş koca bir ömrün doğum günü🎂
İyi ki doğdunuz üstad…
İyi ki bu toprakların sesini, nefesini bize taşıdın...
