Son derece umutsuz görünen bir adam, yolda yürürken hemen ileride bir ayçiçeği tarlası olduğunu fark eder… Hayat yolculuğunda yorgun düşmüştür ve kim bilir, bu dünyada aradığı huzuru belki de orada bulacaktır.
Tarlanın içine girdiğinde tüm ayçiçeklerinin ona doğru baktığını görür. Her biri onu selamlamaktadır adeta.
İçlerinden bir tanesi adama seslenir: Burada ne arıyorsun?
Adam şaşkın bir şekilde çiçeğe yaklaşarak şunu söyler; umudumu kaybettim, onu arıyorum.
Ayçiçeği, yine sorar: Onu nerede kaybettin ki, niye burada arıyorsun?
Adam çaresiz bir şekilde: Çünkü burası hayatla dolu, o yüzden burada arıyorum der.
Ayçiçeği, ona bilgelikle şu yanıtı verir: Hayat içimizdeki ışığın yansımasıdır. Işığımız ne kadar güçlüyse, yaşam o kadar parlak görünür bizlere. Umudu burada değil, içinde arayacaksın!
Onu kendinde bulduğunda, daima seninle kalacaktır…
Şimdi derin bir nefes al… sonra yavaşça ver. Gördün mü, bak!
Umut içinde, her bir nefeste. Hala hayattasın, sen hayatla dolusun, öyleyse bunu kullan!
Ayçiçeği misali, hep güneşe çevireceksin yüzünü.. Ruhun aydın olacak, gözün aydın.
