Uzuyor sonsuza kayar gibi, gökyüzünde gezen martılar bile alaycı, daha haber bile getirmiyorlar. Son ümit ışığımız olan o son kervan yine yalnız ve sessiz geçiyordu uzaktan.
Neden bana mektup okumuyor rüzgar?
Ses bile vermiyor ne poyraz ne de karayel.
Şimdi dost değil artık sanki yabancı bir el sıkıyor boğazımı insafsızca.
Allah’a ısmarladık güzel günlerim, ölümüm bile mutluluk getirmeyecek bana, tek dileğim kavuşmak olsa da.
Serseri idim şimdi toprak olacak bu bedenim, çürüyecek tenim, duyan da olmayacak, son soru sorulmadan mahşerde, ben hala yanar olacağım yüreğinde.
Aslında son gidiş son sevda, bumu sevmek, gülesim geliyor şimdi bu söze, çünkü ben yalnız oldum hep serseri misali olmayan hayatımda.
