Kötü günler kayboldu, artık saraydı mekan,
Allah dilerse eğer kuluna verir imkan.
Yedikleri önünde, yemediği ardında,
Günler nasıl geçiyor olmuyordu farkında.
Sevgi, saygı görüyor; kader de ağ örüyor,
Yusuf’un bütün işi hep önünden yürüyor.
Geldi çattı ki bir an, donuvermişti zaman,
İmtihanı başaran olacaktı kahraman.
Züleyha dedi:”Yusuf, hele gelsene bana!
Niçin anlamıyorsun, gönlüm vurgundur sana!
Bu dünya sarayında gel beraber olalım!
Sen bana, ben de sana devamlı dost kalalım!”
Ortamı hazırladı Yusuf’um gel diyerek,
İffetli kalabilmek ister kocaman yürek.
Hisle dolu teklifi kolay değil reddetmek,
Gönülden vurulmuşa sırtını dönüp gitmek.
Züleyha denen hanım, vezirin karısıydı,
Evlilik sırlı dünya Züleyha yarısıydı.
Gönül demişler buna, su gibi akar gider,
Geçtiği bölgeleri ateşle yakar gider.
Yusuf dedi ki ona; “Asla kabul edemem,
Allah’ın huzuruna bu veballe gidemem!
Eşine saygım sonsuz, bana iyilik etti,
Sarayda bulunmamın huzuru bana yetti.”
Efendiye ihanet ederse eğer köle,
Sonunda dönecektir sararıp solmuş güle
Tam kapıya yöneldi, odadan çıkmak için,
Çekip yırttı gömleği Züleyha için için.
Ey Züleyha Yusuf’u yutulur lokma sandın
Niyetini bilemem, ne yazık ki aldandın
O iffet abidesi sapasağlam durmuştur
Züleyhalara karşı nefsine gem vurmuştur
Murat almak istedi, ona kurdu tuzağı,
Çok hesap etti lakin göremedi uzağı.
