O güzellik karşısında şaşa kaldı kadınlar,
Meyve soyan ellerinde akıyor şimdi kanlar.
Aman Allahım aman, bu bir insan olamaz,
Arasan yeryüzünü kimse böyle bulamaz.
Haklıymışsın Züleyha, kınamak da ne demek?
Haşa, bu insan değil, sanki yüce bir melek.
Ruhunu anlamadan cahilce laf etmişiz,
Özür dileriz senden, günahına girmişiz.
İtiraf ediyorum, istedim murat almak,
Onunla çok huzurlu mutlu bir yuva kurmak.
Lakin o yanaşmadı, kabul etmedi beni,
Birden geri çevirdi kendini çok seveni.
Fakat affetmem onu, cezasını çekecek,
Teklifimi çevirmek ne demekmiş görecek.
İki başka kişiyle Yusuf girdi zindana,
Gerçek suçlular ile masum şimdi yan yana.
Böyle büyük kötülük yapılır mı insana?
Bilemem ki zalimler nasıl gelir vicdana?
Suçlu gezer her yerde, can veriyor bak masum,
Suç başkasındadır da neden başkası mahkum?!
O büyük insanların sınavı da büyüktür,
Merhametsiz zalime vicdan da ağır yüktür.
Suçsuz günahsız yere girdi Yusuf zindana,
Saray sosyeteleri gelir mi ki vicdana?
Yalvarıyordu Yusuf, koru Rabbim şerrinden,
Zindan daha iyidir kadının teklifinden.
Kim bilir kaç yıl kaldı, suçsuz yere zindanda,
Hamd ederek Allah’a, sabır da varmış canda.
Elbette bir gün her şey, ayan beyan bilinir,
Üzerime atılan iftiralar silinir.
Bir muallim olarak mahkumlara ders verir,
Allah’ın birliğini cahillere bildirir.
O zindan oluverdi Medrese-i Yusufiye
Allah da nasip etti böyle kutlu hediye.
