Keşke çocuk olsam yeniden. Sokaklarda koşsam, saklambaç oynasam, acıkınca evin yolunu tutsam, annemden salçalı ekmeğimi alıp yesem ve akşam ezanına kadar eve girmesem…
Akşam olunca da annem beni eve çağırdığı zaman sırf oyunu bırakmamak için duymazlıktan gelsem. Sonra içimde bir korkuyla eve gitsem. Acaba babam kızar mı? Sadece bunları düşünsem. Anlayacağınız o ki ben çocukluğumu çok özledim. Şimdi ki çocukluk ise öyle mi?
Aslında geçmişte yaşanan çocukluğu çok özledim. Eski zamanlarda yaşanan çocuklukla şimdi ki aynı mı? Dönüp baktığımız da her anlamda o kadar büyük fark var ki. Eskiden her şey güzeldi. Her gelen gün bize eski değerlerimizi unutturmanın yanı sıra dostluk, akrabalık, arkadaşlık, aile bağlarımızı da zayıflattırdı. Çocukluk bile eskiden güzeldi. Şimdi öyle mi? Herşey farklı. Gelişen teknoloji bile çocukluğumuza etki etti. Kafamızı telefondan tabletten kaldırmaz olduk. Hal böyle olunca arkadaşlarımız arasında bile bağımız zayıfladı.
Her yetişkin insan zaman zaman söyler bunu. Tıpkı benim siz sevgili okurlarıma söylediğim gibi. Ama gelin görün büyüdük. Günler aylar yıllar… Takvim yaprakları birer birer değişiyor. Git gide büyüyoruz. Yaşlanıyoruz. Yaşlandıkça bazı şeylerin değerini kıymetini daha çok iyi anlıyoruz. En çokta çocukluğumuzun… Şuan yetişkin olan herkesin kurduğu cümle “Ah bir çocuk olsam” ya da “ Keşke çocukluğuma geri dönebilsem” Hayat öyle bir şey ki çocuklar bir an önce büyümek isterler, büyükler ise küçülmek yeniden çocuk olmak isterler. Kime sorarsanız sorun herkesin farklı cevabı olacaktır.
Kiminin çocukluğu çok güzel geçmiştir, kiminin çocukluğunda yaşayamadıkları vardır. Bunun gibi daha birçok cevap. Şimdi büyüdüm de ne oldu ömrüm kederle doldu, çocukluk günlerimi gönlüm hep arar oldu.
Haftaya görüşmek dileğiyle sağlıcakla kalın… Hoş çakalın.